تسلیت شهادت حضرت امام علی نقی(ع) (1)

او چراغ فروزان هدایت بود و یاور و راهنمای همیشه امت؛ کتاب دانایی و پارسایی و زهد را به هم درآمیخته بود و از مدینه تا سامرا، نور و روشنایی ریخته بود.
شهادت امام هادی علیه السلام تسلیت باد

* * * * * * * * * * *

در مجلس مظلومیّت مردِ غریب
بنگر که دلم میان غمخانه گم است
این ناله ز ماتمِ امامِ هادی ست
معصوم دوازدهم امامِ دهم است

* * * * * * * * * * *

موی از غم سامرایی‌ام گشته سپید
در چهره چروک بی‌کسی گشته پدید
دانی که چرا به سینه و سر بزنیم؟
چون بوالحسن ثالث ما گشته شهید

* * * * * * * * * * *

ای وای دوباره شام غربت سر زد
چاووش عزا به خانه‌ی دل در زد
در شهرِ جفا، مرد صفا تنها شد
چهارم علی از دیار فانی پر زد

* * * * * * * * * * *

دل را شراره غم تو پر شرار کرد
داغ تو قلب خسته‌دلان، داغدار کرد
ای سرو بوستان ولا از غم تو چرخ
جاری ز دیده اشک، چو ابر بهار کرد
با کشتن تو قاتلت ای هادى امم
خود را به نزد ختم رسل شرمسار کرد

* * * * * * * * * * *

امام هادی (علیه‌السلام) می فرماید:

اعتبار مردم در دنیا به مال است و در آخرت به عمل .

                                                                                                        (بحارالأنوار، ج 78، ص 368، ح3)

فروتنی در آن است كه با مردم چنان كنی كه دوست داری با تو چنان باشند.

                                                                                                        (المحجة البیضاء، ج 5، ص 225)

نارضایتی پدر و مادر، كم توانی را به دنبال دارد و آدمی را به ذلت می‌كشاند.

                                                                                                        (مسند الامام الهادی، ص 303)

بقیه در ادامه مطالب.....

امام هادی (علیه‌السلام) می فرماید:

هر كس بر طریق خداپرستی محكم و استوار باشد، مصائب دنیا بر وی سبك آید، گر چه تكه تكه شود.

                                                                                                        (تحف العقول، ص511)

اگر همه مردم مسیری را انتخاب كنند و در آن گام نهند، من به راه كسی كه تنها خدا را خالصانه می‌پرستد خواهم رفت . 

                                                                                                        (بحار الانوار، ج 78، ص 245)

به راستى که حرام، افزایش نمى‏یابد و اگر افزایش یابد، برکتى ندارد و اگر انفاق شود، پاداشى ندارد و اگر بماند، توشه‏اى به سوى آتش خواهد بود.                                                                  (کافى، ج 5، ص 125، ح 7)

علم و دانش بهترین یادبود برای انتقال به دیگران است.                       (مستدرك الوسائل، ج 11، ص 184، ح 4)

ادب زیباترین نیكی‌ها است .                                                              (مستدرك الوسائل، ج 11، ص 184، ح 4)

فكر و اندیشه آئینه صاف و تزیین كننده اعمال و برنامه‌ها است.          (مستدرك الوسائل، ج 11، ص 184، ح 4)

حسد موجب نابودی ارزش و ثواب حسنات می گردد.                         (بحارالأنوار، ج 69، ص 199، ح 27)

تكبّر و خودخواهی جذب كننده دشمنی و عداوت افراد می‌باشد.      (بحارالانوار، ج69، ص 200)

عُجب و خودبینی مانع تحصیل علم خواهد بود و در نتیجه شخص را در پَستی و نادانی نگه می‌دارد.                                  

                                                                                                     (بحارالانوار، ج69، ص 200)

بخیل بودن بدترین اخلاق است.                                                       (بحارالانوار، ج69، ص 200)

طَمَع داشتن خصلتی ناپسند و زشت می‌باشد.                               (بحارالانوار، ج69، ص 200)

حسد، کارهای خوب را از بین می‌برد و دروغ، دشمنی می‌آورد.        (بحارالانوار، ج69، ص 200)

مسخره کردن (و بذله‌گویی) دیگران، تفریح سفیهان و کار جاهلان است. 

                                                                                                    (بحارالانوار، ج75، ص 369)

حکمت و دانش در دلهای فاسد اثر ندارد.

                                                                                                    (بحارالانوار، ج78، ص 370)

انسان حریص، آسایش ندارد .

                                                                                                   (مستدرک الوسائل، ج12، ص 62)

نعمتها را به خوبی در اختیار دیگران قرار دهید و با شکرگزاری از آنها، نعمتها را افزایش دهید.

                                                                                                   (مستدرک الوسائل، ج12، ص 369)

چرا چنین متوكل به ما جفا كردى                                        شدى به كین متوسل، ستم روا كردى

غم مدینه مرا كم نبود اى ظالم؟                                        كـه طعـن و تهـمت و تبعیـد را روا كردى

به یاد یك حرم شبا، تا صبح دلم عزاداره                              این روزا روضه می‌گیرم، به یاد روضه‌ی غمش

ای در سپهر مجد و شرف، رویت آفتاب                               در بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب

از پـا فتاده‌ایـم، ز رحمـت تـو دست گیر                                ما را كـه دل ز آتــش داغـت بود كبـاب

جمعیـم مـا و لیك پریشان به یاد تو                                    وز مـا شكستـه‌تـر دل زهرا و بوتراب

یا هادی المضلـّین، كز مردم ضلال                                    جسمت در التهاب و روانت در التهاب

تو آفتاب عالمی و از افول تو                                              افتـاده است در همــه ذرات انقـلاب

ای آیـت تـوكـل و آیـه‌ی رضا                                              دیدی جنایت از متوكل تو بی حساب

كیستم من شاهكار ملك ذات كبریایم                              دهمین مسند نشین از بعد ختم الانبیایم

گوهرى ارزنده از گنجینه‌‏ى جود جوادم                              نـهـمـیـن فـرزنـد دلـبـنــد علـى مـرتضـایم

من وصیم، من ولیم، من نقیم، من سخیم                      زانكه همنام على معنىِ، هاى هل اتایم