شعر(تک بیتی -دو بیتی) (7)

ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ ِ ﺗﻮﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺭﺍ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺠﺮﺑﻪ
ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺎﯼ
ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﭘﺎﺷﺎﻧﻢ
ﻭﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻧﻮ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻡ … ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﻔﺲ
ﻫﺎﯾﺖ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
*
ﻣﺼﻨــﻮﻋﯽ ﻟﺒﺨﻨــﺪ ﺯﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔــﺬﺍﺭﻡ ﺑﻪ
ﺣﺴﺎﺏ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ..
ﺍﻻ ﺍﯾﻨﮑــﻪ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷــﻢ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
*
ﺩﻝ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮﻡ ﻣﺤﺮﻣﯽ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩ
ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﻫﻤﺪﻣﯽ ﻣﯽ ﺟﺴﺘﻢ
ﻋﻤﺮﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺪﻣﯽ ﺩﻣﯽ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩ


ﺳﯿــﺎﻫﯽ ﺯﯾـﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾـﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺍﺭﻡ ..
ﺟـﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺭﻓﺘﻦ” ﺗـــﻮ”ﺳﺖ!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
*
ﺷــﺎﯾﺪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﻧﯿـــﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺷــﺪ ..
ﺗـــﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﺑﺎﺷﯽ ؛ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ
ﺗﻌﺒﯿﺮﺵ ﺍﺯ ﺁﻥ ِ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
*
ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﯼ
ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺖ
ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ



ﺑﯿﺎ ﺟﺎﻫﺎﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺩﻟﻢ ﻟﮏ ﺯﺩﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﻋﺎﺷﻘﻢ
ﺑﺎﺷﻪ !
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻨﺪ
ﭼﺮﺍ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﻣﺮﺯ ﮔﻤﺎﻧﻨﺪ
ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺯ ﺧﺎﻟﯽ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﯿﺎﻧﻨﺪ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
*
ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗـﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽــﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯽ ﺑﻮﺩﯼ ؛
ﺍﻣـــﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ .. ﮔﺮﺍﻥ ﺗﻤــﺎﻡ ﺷﺪﯼ!


قلب من در شهر چشمان تو جا مانده است قدر يك شب هم شده از آن پرستاري كني


می دانم تا وقتی که پشتت به خدا گرم است تمام هراس های دنیا خنده دار است ...

بقیه در ادامه مطالب....

من صبورم اما

به خدا دست خودم نیست اگر میرنجم...

یا اگر شادی زیبای تو را به غم غربت چشمان خودم میبندم...

من صبورم اما چقدر با همه عاشقیم محزونم

و به یاد همه خاطره های گل سرخ

مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما

بی دلیل از قفس کهنه شب میترسم

بی دلیل از همه تیرگی تنگ غروب

و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند

من صبورم اما

اه این بغض گران صبر نمیداند چیست...


نمی دانم چه می خواهم خدایا ، به دنبال چه می گردم شب و روز
چه می جوید نگاه خسته من ، چرا افسرده است این قلب پرسوز
ز جمع آشنایان می گریزم ، به کنجی می خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه ور در تیرگیها ، به بیمار دل خود می دهم گوش
گریزانم از این مردم که با من، به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت ، به دامانم دو صد پیرایه بستند
از این مردم که تا شعرم شنیدند ، برویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشستند ، مرا دیوانه ای بدنام گفتند
دل من ای دل دیوانه من ، که می سوزی از این بیگانگی ها
مکن دیگر ز دست غیر فریاد ، خدا را بس کن این دیوانگی ها
(( فروغ فرخزاد ))


از ما كه گذشت ؛ ولي به ديگري موقتي بودنت را گوشزد كن تا از همان اول فكري به حال جاي خاليت بكند .......


چه كلمه مظلوميست قسمت، تمام تقصيرهاي مارا به عهده ميگيرد


چکامه ای از بانو سیمین بهبهانی بعد از حذف نام کوروش بزرگ از کتابهای درسی تاریخ ایران!

هرگزنخواب کورش


دارا جهان ندارد،

سارا زبان ندارد

بابا ستاره ای در

!هفت آسمان ندارد

کارون ز چشمه خشکید،

البرز لب فرو بست

حتا دل دماوند،

آتش فشان ندارد

دیو سیاه دربند،

آسان رهید و بگریخت

رستم در این هیاهو،

گرز گران ندارد

روز وداع خورشید،

زاینده رود خشکید

زیرا دل سپاهان،

نقش جهان ندارد

بر نام پارس دریا،

نامی دگر نهادند

گویی که آرش ما،

تیر و کمان ندارد

دریای مازنی ها،

بر کام دیگران شد

نادر ز خاک برخیز،

میهن جوان ندارد

دارا ! کجای کاری،

دزدان سرزمینت

بر بیستون نویسند،

دارا جهان ندارد

آییم به دادخواهی،

فریادمان بلند است

اما چه سود،

اینجا نوشیروان ندارد

سرخ و سپید و سبز است

این بیرق کیانی

کوآن حکیم توسی،

شهنامه ای سراید

شاید که شاعر ما

دیگر بیان ندارد

هرگز نخواب کوروش،

ای مهرآریایی

بی نام تو،وطن نیز

نام و نشان ندارد...




کربلا یعنی تـَوَ لا داشتن
مهر حیدر عشق زهرا داشتن
کربلا یعنی تبرّای شدید
از پلیدی‌های دوران و یزید
کربلا یعنی اطاعت از امام
گه به حکم او نشستن گه قیام
کربلا یعنی که یار ****ی
از حسین عصر خود فرمانبری
کربلا یعنی تحول در وجود جامه زهد و حیا را تار وُ پود
کربلا یعنی به حق واصل شدن یار حق ، دشمن ِ باطل شدن
کربلا یعنی بیا جانانه شو
گِرد ِ شمع عشق ِحق ، پروانه شو
کربلا یعنی کتاب عشق حق
از الف تا یای او سرمشق حق
کربلا یعنی که انسی با نماز روی بر درگاه ربّ بی نیاز
کربلا یعنی که خون ، آب وضو با خدا ، بی واسطه در گفت وُ گو
کربلا یعنی همیشه مکتبی
تو حسینی ، خواهر تو زینبی
کربلا یعنی سراپا جان شدن
در منای عاشقی قربان شدن
کربلا یعنی سر و جان باختن
پل به معراج شرافت ساختن
کربلا یعنی که عاشورای خون
موسم انا الیه الراجعون
کربلا یعنی گل ِ احمر شدن
روی دست باغبان پرپر شدن
کربلا یعنی هم آغوش عجل
تلخی مرگش نکوتر از عسل
ربلا یعنی بهار ِ تشنگی
شعله ور دل از شرار تشنگی
کربلا یعنی چو گل افروختن
پیش آب از تشنه کامی سوختن
کربلا یعنی که در دریای ِ آب
تشنه اما ، آب کردن را جواب
کربلا یعنی فغان و زمزمه
خنجر و هنجر نگاه فاطمه
کربلا یعنی که تیـغ وُ جسم یار
یک هزار و نهصد و پنجاه بار
کربلا یعنی قلم یعنی کتاب
پیکر قرآن وُ زخم ِ بی حساب
کربلا یعنی عطش یعنی شرار خیمه و طفلان در حال ِ فرار
کربلا یعنی سراپا عشق و شور
گه به نیزه ، گاه در کنج تنور
کربلا یعنی که نیلی روی ماه
صورت طفلان و سیلی آه! آه!
کربلا یعنی که حق در سلسله
پاسخ اشک یتیمان هلهله
کربلا یعنی شب و اخت الامام
در نماز ، اما نماز ِ بی قیام
کربلا یعنی که در بازارها
کعبه اما کعبهء آزارها
کربلا یعنی که آیات ِ حکیم یک زن و هفتاد وُ دو داغ عظیم
زن مگو زهرای ثانی بود او
در حسین ِ خویش فانی بود او
یک شب بی نافله زینب نداشت
غیر ذکر یا حسین بر لب نداشت

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه.

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز ،
سال ها هست که در گوش من آرام
آرام

خش خش گام تو تکرار کنان،
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا

خانه ی کوچک ما
سیب نداشت.

«حمید مصدق»

جواب فروغ فرخزاد به شعر زیبای بالایی:

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت


دخترک خنديد و پسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ي همسايه، سيب را دزديده
باغبان از پي او تند دويد
به خيالش مي خواست، حرمت باغچه و دختر کم سالش را از پسر پس گيرد !
غضب آلود به او غيظي کرد !
اين وسط من بودم، سيب دندان زده اي که روي خاک افتادم
من که پيغمبر عشقي معصوم،
بين دستان پر از دلهره ي يک عاشق و لب و دندان ِ تشنه ي کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم چون رسولي ناکام !
هر دو را بغض ربود...
دخترک رفت ولي زير لب اين را مي گفت: " او يقيناً پي معشوق خودش مي آيد ! "
پسرک ماند ولي روي لبش زمزمه بود: " مطمئناً که پشيمان شده بر مي گردد!"
سالهاست که پوسيده ام آرام آرام !
عشق قرباني مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزيه شد ساده ولي ذرّاتم،
همه انديشه کنان غرق در اين پندارند: اين جدايي به خدا رابطه با سيب نداشت
((جواد نوروزی))


باز باران با ترانه،
میخورد بر بام خانه،
خانه ام کو؟
خانه ات کو؟
آن دل دیوانه ات کو؟
روزهای کودکی کو؟
فصل خوب سادگی کو؟
یادت آید روز باران،
گردش یک روز دیرین!
پس چی شد، دیگه کجا رفت؟
خاطرات خوب و شیرین!
در دل آن کوی بن بست،
در دل تو آرزو هست؟
کودک خوشحال دیروز،
غرق در غم های امروز،
یاد باران رفته از یاد،
آرزوها رفته بر باد،
باز باران، باز باران….
میخورد بر بام خانه،
بی ترانه، بی بهانه، شایدم، گم کرده خانه….!



`بار`ان``

`بها`نه`اي``بود` `كه`زير`چتر`` من`تا`` انتهاي``

كو`چه`` `بيايي `كاش`نه`كوچه`

`انتهايي`داشت`و`نه

`باران`بند`مي امد.


یک شبی مجنون نمازش را شکست / بی وضو در کوچه لیلا نشست
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای ؟ / بر صلیب عشق دارم کرده ای ؟
خسته ام زین عشق ، دل خونم مکن / من که مجنونم ، تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم / این تو و لیلای تو ، من نیستم
گفت ای دیوانه ، لیلایت منم / در رگ پنهان و پیدایت منم
سال ها با جور لیلا ساختی / من کنارت بودم و نشناختی . .


امروز باز غمیگنو زارم/ از دوشنبه ها بیزارم
دوباره امروز دوشنبه س/ عکسشو جلوم میذارم
روزی که قرار گذاشتیم/ هنوزم یادم نرفته
یاد اون روز دوشنبه/ با منه هفته به هفته
قرار شد بریم دوباره/ سرکوچه ی گل یاس
همون جایی که یک روز/ کرد به من ابراز احساس
با چه ذوقی رفتم اون جا/ بی قرار واسه نگاهش
واسه اینکه باز ببینم / عمق چشمای سیاهش
اومدش درست به موقعه/ نبودش مثل همیشه
یه غمی تو صورتش بود/ مثل بارون پشت شیشه
سرشو او ورد بالا گفت / کلی حرف دارم با چشمات
گفتم بش خوبی عزیزم؟/ چرا تند تند نفسهات؟
گفت نمی دونم چه جوری / بت بزنم یه حرفیو
سخته ولی باید بگم / باید بگم یه چیزیو
گفتم بهش بیا بریم / تا باغ سیب . . باغ امید
همون جایی که بیرونش / کاشته بودن درخت بید
رفتیم با هم اما تو راه / نه چیزی گفت نه حرفی زد
انگاری داشت توی خودش/ با وجدانش درجا می زد
رسیدیم آخر ما به باغ/ شب شده بود هوا دیگه
تو راه میگفتم با خودم / یعنی چی میخواد بم بگه
رفتیم نشستیم یه گوشه / زل زده بودم به نگاش
چقد غریبه بود با من / تاریکو سرد بودن چشاش
گفتم بهش بگو دیگه/ خسته شدم از این سکوت
چیزی بگو نذار تا من/ تو مبهمی کنم سقوط
گفتش که چشماتو ببند/ نگفتمم بازش نکن
می فهمی حرف دلمو/ تو رو خدا سازش بکن..!!
گفتم با چی سازش کنم؟ / چرا غریبی تو با من؟
سرد نگات؟ سرد صدات؟ / عجیبن حرفات؟ مبهمن؟
گفتش دیگه چیزی نگو/ انقد سوال نپرس ازم
گفتش که چشماتو ببند/ نمی تونم ..! نپرس بازم
چه حالی داشتم اون شب / چشمامو بستم چه غریب
منتظر یه اتفاق/ منتظر چیزی عجیب
گذشتن لحظه های شوم / اما صدایی نیومد
گفتم چی شد؟خسته شدم؟ / بازم ندایی نیومد
گفتم چشامو باز کنم؟ / اما صدایی نشنیدم
باز کردم آخر چشامو / اما من اونو ندیدم
یه برگه روی چمنا / افتاده بود چه بی صدا
نوشته بود منو ببخش/ این جوری شد از من جدا
هرچی تونسم داد زدم / اما دیگه ندیدمش
تنهام گذاشت اون بی وفا / آخه چه جور ببخشمش؟؟؟؟
دوشنبه بود اون شب سرد/ تنهام گذاشت اون بی خبر
از اون همه خاطره ها / مونده یه عشق بی ثمر
مونده یه عالمه سوال/ سوالای بی انتها
بینمونم چیزی نبود؟! / عاشق بودیم از ابتدا..!!
حالا دوشنبه ها همش/ ناله و گریه می کنم
به یاد اون روز غریب / ازش گلایه می کتم
رفت و دیگه تنها شدم / دنبالشم حتی تو فال
کاش که میشد دوشنبه ها/ پاک بشه از تقویم سال ..!!
(فرزانه شیرزادی)